Sawanna - ogromna, płaska powierzchnia, porośnięta trawami bambusa oraz gdzieniegdzie pojedynczymi drzewami akacji. Na sawannie pasą się codziennie niezliczone stada kopytnych, na które członkowie stada mogą polować.

*po kilku minutach, smoczyca z Cari lecieli nad ogromnym stadem zebr. Tahira machnęła mocniej skrzydłami, by znaleźć się parę metrów wyżej. Obróciła łeb do lwicy* Jak się podoba?

- Bardzo! - Carissime była zachwycona lotem nad sawanną. Uśmiechnęła się do Tahiry i popatrzyła na stado zebr. Były takie niewielkie. Carissime spojrzała w dół. Przyczepiła się do łusek Tahiry i zamknęła oczy. Całkiem zapomniała, że ma lęk wysokości. - Jak tutaj wysoko... - otworzyła jedno oko, po czym szybko je zamknęła.

Hej, nie boisz się czasem, co? *spytała asekurancko Tahira* Tu jest naprawdę wysoko. *nagle w jej umyśle pojawiła się Mania, która smutna siedziała nad wodopojem* Ojj... chyba będziemy musiały wrócić nad wodopój.

*Mania przybyła na sawannę, ponieważ brakowało jej smoczycy i siostry. Usiadła obok małego drzewa i czekała na Eragona. Spojrzała w niebo i dostrzegła smoka. Uśmiechnęła się.*

* Eragon po dotarciu wraz z Manią nad Sawannę odpowiedział do Manii* - Ok, to cieszę się bardzo Mania...* posłał lekki uśmiech do Mania*

-Zobacz! *Powiedziała, wskazując łapą w niebo, a dokładniej na Tahirę i Cari. Zachwycały ją smoki.*

* Eragon popatrzył na Tahire i na Cari które wspólnie latały po niebie i wokół Sawanny i odpowiedział * - No wiedzę Mania...* lekki uśmiech*

*Tahira dostrzegła swoimi bystrymi oczyma, dwie postaci kłębiące się wokół drzewa. Rozpoznała Manię i Eragona* Ach.. nie musimy wracać. Przyszły do nas! *zniżyła lekko wysokość by znaleźć się niżej poziomu drzewa*

- Cześć! Przyszliśmy tutaj do Was. *Powiedziała i spojrzała na smoczycę.*

* Eragon patrzy nadal na Cari i tez na Tahirę i też widzi, że smoczyca obniża swój lot z Cari, więc po chwili położył się i posłał uśmiech do Manii*
* Eragon po chwili odrzekł* - Cześć Cari i Tahira.

//Poprawiłam sens zdania ~ Cari//

*smoczyca spojrzała na Manię, która wyglądała na bardzo przejętą* Hehe.. bardzo się z tego powodu cieszę, że jesteście z nami. W moim umyśle nie wyglądałaś na szczęśliwą nad wodopojem.

* Eragon kiwnął głową do smoczycy, zastanawiając się nad jedną rzeczą, ale po chwili już było wszystko w porządku i lekko uśmiechnął się do Tahiry*
* Po długiej chwili Eragon spytał się Cari i Tahiry* - I jak przebiegała przejażdżka?

//Piszemy "przejażdżka", nie "przejaszczka" ~ Cari//

Carissime szybko zeskoczyła z grzbietu Tahiry. - To było wspaniałe przeżycie, lecz już wystarczy. Może teraz Mania poleci? - popatrzyła na Tahirę, potem na Manię.

- To ciesze się Cari, że ja przejażdzka na grzbiecie Tahiry, tobie się podobała....* odrzekł i uśmiechnął się do Cari*

- Ja bardzo chętnie! *Powiedziała i uśmiechnęła się szeroko, z podekscytowania podskoczyła. Zachwycały ją smoki, ale latanie na grzbiecie smoczycy było by czymś niesamowitym.*

*smoczyca posłała Manii ciepły uśmiech i podsunęła jej swój ogon* wskakuj zatem!

Swah obserwowała w milczeniu smoczycę i resztę lwów, co jakiś czas uśmiechając się lekko. Po chwili oglądnęła się dookoła siebie i położyła się na ziemi. Ułożyła głowę na łapach, wciąż patrząc na pozostałych. Była ciekawa reszty członków tego stada. Lwica często podróżowała i poznawała coraz to nowe lwie stada. W niektórych pozostawała na dłużej, w jednym nawet dobrze się zadomowiła. Ta grupa lwów wydawała jej się wartą poznania, więc prawdopodobnie Swahili zagości tu na dłużej.

Carissime zeskoczyła z grzbietu smoczycy. Jedna przejażdżka jej wystarczyła. Usiadła obok Eragona i przyglądała się swojej zadowolonej siostrze. Jej szczęście było najważniejsze dla Carissime. Posłała Manii promienny uśmiech.

*smoczyca z uśmiechem na twarzy spojrzała na lwice* Wy jesteście rodziną? *spytała się starszej z nich*

- Tak, to jest moja siostra - Carissime posłała uśmiech swojej siostrze, a potem Tahirze.
Tymczasem na niebie pojawił się jakiś cień. Przemknął szybko, nikt nie zdołał go zobaczyć. Cień wylądował niedaleko. W końcu wyszedł, a racze wyszła z cienia drzewa. Dziób, głowa ptaka, reszta lwa. To musiał być gryf. Szła dumnie z podniesioną głową.

*Tahira spojrzała na hybrydę lwa i orła. Co to za popierdółko? pomyślała w umyśle smoczyca. Zwróciła się w stronę Cari* Hmm.. znasz ją, jego?

* Eragon tym wszystkim nie nie miał nic do powiedzenia, bo nie chciał przelecieć się na smoku, bo jeszcze nie przekonał się do Tahiry, więc kiedy Cari spojrzała na Eragona, to Eragon uśmiechnął się do Cari i później do Manii, która weszła na grzbiet smoczycy.*
* Po chwili zobaczył postać, która wyglądała pół lew i a pół orzeł, więc pomyślał, że to jest gryf i zastanawiał się skąd tutaj mógł wziąść się gryf na lwich terenach*

//Poprawiłam sens zdania ~ Cari//

- Nie. *Powiedziała Carissime i spojrzała na kreaturę.* - Czym ty jesteś? *Podeszła na krok.*
- Nie widzisz? *Z dzioba gryfa wydobył się głos.*

* Eragon patrzy na gryfa wrogo, bo był tutaj dla niego obcy i chciał do zaatakować, i tak ciągle czaił się na gryfa i go obserwował*

*oczy smoczycy rozpromieniły się, bo wiedziała, kim jest ta postać* To jest gryf! Od razu widać. *podleciała do nowo przybyłej* Jak masz na imię i skąd pochodzisz?

Athu wyczuła, że ciemnoskóry lew próbuje ją zaatakować - Nawet o tym nie myśl. - powiedziała i popatrzyła na niego.
Carissime przybliżyła się do Tahiry, bo zaczęła się bać tej istoty.
- Jestem Athu. Pochodzę z Gryfich Skał, tam się urodziłam, lecz szybko opuściłam to miejsce. Wychowywałam się sama. - rzekła Athu.

* Eragon odpowiedział monotonnym głosem* - Ja....* lekko zaśmiał się* - Ja miał bym cię zaatakować, może tobie się coś przywidziało...* podejrzany uśmiech posłał do nieznanego gryfa*
* Eragon w tym momencie stanął obok Tahiry i nadal posyła gryfowi podejrzany uśmiech*

*Tahira spojrzała nieufnie na gryfa, zniżając głowę do jej wysokości* Witaj, jestem Tahira. Smok ametystowy z Północy.

- Smok ametystowy? Podobno to szlachetna rasa. Jestem gryfem królewskim. - ukłoniła się na powitanie. Zgromiła wzrokiem Eragona. - Ja znam Twoje myśli. - popatrzyła na lwa z góry.

* Eragon dokładnie obserwuje gryfa z nieufnością...*
* Eragon rzekł głośnym tonem* - A ty bądź cicho ty gryfie jeden, nawet nie jesteś stąd!* wysuwa pazury*

//Nie piszemy "z tąd" tylko "stąd" ~ Cari//

*Tahira słysząc niepokój w głosie Eragona i wrogie nastawienie, stanęła między lwem a gryfem* Tylko spokojnie, nie chcę tu żadnego rozlewu krwi.

* Eragon rzekł do Tahiry grubym głosem* - A ty Tahira trzymasz stronę tego gryfa, czy... nie chcesz żeby rozlała się krew... myślę że to drugie, że ty Tahira nie chcesz żadnego rozlewu krwi...* spojrzał zło wrogo na gryfa*

- Rozlewu krwi? Ja bym miała kogoś uderzyć? Nawet, jeżeli on by mnie zaatakował, to i tak by mi nic tymi marnymi pazurkami nie zrobił. - Głowę miała odwróconą w drugą stronę, ale jednym okiem patrzyła na Eragona.

- A co ty gryfie jeden, nie chcesz... lub spytam się inaczej...* lekki śmiech* - Czy ty jesteś szlachetną damą, i nie lubisz się bić?* spytał się *

*odpowiedziała spokojnie do Eragona* Nie trzymam strony żadnego z Was, po prostu nie chcę tutaj wojen. *zwróciła się ponownie do gryficy* Opowiedz nam coś o sobie. Co Cię do nas sprowadza?

- Ja nie walczę. Zabijam tylko wtedy, kiedy jestem głodna. - rzekła i spojrzała na Tahirę. - W każdym miejscu, w którym postanowiłam zamieszkać, byli nieprzyjemni lokatorzy, więc leciałam tak długo, aż doleciałam tutaj. - powiedziała i lekko się uśmiechnęła.

* Eragon rzekł do Tahiry* - A tak myślałem... * odwrócił się i usiadł zgarbiony i smutny*

Mam nadzieję, że na naszych ziemiach znajdziesz swój nowy dom, w którym otaczać Cię będą miłe stworzenia. *odwzajemnił uśmiech i objął ogonem smutnego Eragona* A Ciebie co gryzie, mały?

-Wykończona długą podróżą, usiadła obok drzewa koło strumyka. Rozmyślała, czy iść dalej, czy może lepiej zostać. Na sawannie był upał, więc napiła się wody.-

- Dziękuję, Tahiro. - ukłoniła się i spojrzała na ciemnoskórego lwa, który siedział zgarbiony i smutny.

* Eragon westchnął i po długiej chwili powiedział do Tahiry* - Eeee... no jak widać smutny jestem... Bo mam smutne wspomnienia w mojego dzieciństwa związane z gryfami...* zgarbił się coraz bardziej*

- Opowiedz, może znam te gryfy. - zwróciła się do Eragona i usiadła obok niego.

* Kiedy gryf usiadł obok Eragona, to on lekko zasyczał i odpowiedział* - To jest dla mnie ciężka historia...* zasmucił się i zgarbił się jeszcze bardziej*

- Jak mówisz o swoim problemie komuś, to Ci na pewno ulży. Wiedz, że ja nie jestem taką, jaką mnie sobie wyobrażasz. - Powiedziała i popatrzyła na zgarbionego Eragona.

*Tahira spojrzała na lwa łagodnie* Athu ma rację, jeśli powiesz, może uda nam się znaleźć sprawców i wyrównać rachunki. *powiedziała bojowo nastawiona smoczyca, co raczej nie jest w naturze smoków ametystowych*

* Eragon po chwili zaczął opowiadać* - Więc tak, kiedy byłem mały to moje rodzinne stado zaatakowała grupka gryfów...* smutny głos* - Wtedy rozgrywała się walka, moja matka schowała mnie przed walką...* po chwili jedna łza poleciała z niebieskiego oka Eragon* - Ale... na sam koniec te gryfy zabiły prawię moją całą rodzinę...

- Ał.... - popatrzyła na Eragona. - Nie wiesz czasem, gdzie te gryfy poleciały?

* Eragon już opowiedział kawałek swojej smutnej historii i teraz w jego oczach lecą łzy za tęsknotą za straconą rodziną*

-Z oddali widzi lwa, gryfa i smoka. Podchodzi do nich i pyta- Cześć... Jestem Yuko. A wy ?

* Wtedy, kiedy Eragon wszystko powiedział to Tahirze i gryfowi, to zobaczył nową lwicę, ale jej nie przywitał, tylko zasłonił się łapą*

//Dodałam "to" i poprawiłam imię smoczycy ~ Cari//

- Północ... - gryf popatrzył w stronę północy. Wstała z miejsca. - Oni już nie żyją. Moją rodzinę też zabili, więc się odegrałam. - rzekła i popatrzyła na Eragona.

* Po dowiedzeniu się od gryfa o tym że jego dawni wrogowie w dzieciństwa, nie żyją, to tylko Eragon smutno westchnął i zasłonił się łapą i położył się*

*smoczyca wstała i przywitała przybyłą do nich lwicę. Ukłoniła się nisko i uśmiechnęła* Witaj! Jestem Tahira. *pomachała przyjaźnie skrzydłami*

-Miło mi Cię poznać, Tahiro - "Rzuciła" okiem na lwa, mówiąc mu - Czemu się zasłaniasz ? Jesteś taki jak wszyscy, nie musisz się zasłaniać. - lwica się lekko uśmiechnęła-

* Eragon po dłuższe chwili mówi do nowej lwicy* - Posłuchaj, mi się nie rozchodzi o mój wygląd tylko o stratę mojej rodziny..., której zabiły gryfy...* podpowiedział i po chwili usiadł normalnie*

- Eeełłł... - gryf pokazał coś w stylu ucinania sobie głowy i kręciła głową.

Ach... To dlatego... Współczuję. - lwica posmutniała-

To Wy sobie porozmawiajcie, a ja lecę coś zjeść. *odrzekła szybko Tahira i wzbijając się w niebo, zostawiła tumany kurzu*

* Eragon rzekł do nowej lwicy* - No tak... ale to już jest przeszłość, a jak w ogóle jak masz na imię?* zapytał się nowej*

//"wogulę" piszemy "w ogóle", usunęłam zbędne słowo ~ Cari//

Yuko, jak już mówiłam. A ty ?

Athu zaburczało w brzuchu. Wzbiła się w powietrze i zaczęła szukać jakiejś ofiary. Znalazła jakąś zebrę, więc ją złapała i wróciła. Wbiła dziób w szyję zebry i zaczęła ją jeść.

*Tahira krążyła nad stadem antylop. Spojrzała na ziemię w poszukiwaniu okazałej ofiary. Gdy ją wybrał, zwinęła skrzydła, wyciągnęła szpony i zaczęła pikować w stronę dorosłej antylopy. Chwyciła ją w pazury i wróciła do towarzyszy* Jestem. Ma ktoś ochotę na świeżą antylopę?

Carissime podeszła do Tahiry - Mogę ja...? - powiedziała delikatnie.
Athu zjadała swoją zdobycz.

Proszę bardzo, częstuj się. *podsunęła jej pod nos całą antylopę* Jedz do woli, o mnie się nie martw.

Carissime zjadła średni kawałek - Dziękuję, to było pyszne! - oblizała się i urwała jeszcze kawałek.

*Tahira nic nie odpowiedziała, tylko z uśmiechem patrzyła, jak lwiczka pochłania kolejne kawałki antylopiego mięsa*

* Eragon odpowiedział do nowej lwicy* - A to miło mi cię poznać Yuko, a ja jestem Eragon* przedstawił się nowej lwicy*

*Mania tylko przysłuchiwała się rozmowie zwierząt, a potem zapytała:*
- Czy...ta podróż...jest jeszcze aktualna? *Zapytała niepewnie i spojrzała w oczy Tahiry. Uśmiechnęła się.*

* Eragon po chwili skierował swój wzrok na Manię i patrzył z jej oczy i uśmiechnął się lekko do niej*

Achh... oczywiście, że aktualna! *smoczyca podsunęła lwicy ogon* wskakuj.

*Mania chętnie wskoczyła na ogon smoczycy, a potem na grzbiet. Była bardzo ciekawa tej podróży.*

* Eragon lekko uśmiechnął się do Tahiry i popatrzył na Manię a później na Yuko, która dzisiaj przybyła do nich*

Trzymaj się mocno, bo na górze mogą być turbulencje. *smoczyca rozłożyła skrzydła, odbiła się obiema nogami od ziemi i machnęła kilkakrotnie, by po chwili być wysoko nad sawanną*

* Eragon lekko do Tahiry i Manii uśmiechnął się, kiedy one były w locie*

*Mania złapała się mocno smoczycy. Fascynował ją lot.*
- Ale świetnie!

* Eragon patrzy nadal na Manię i Tahirę jak razem lecą nad Sawanną i uśmiecha się*

Łaa.. cieszę się bardzo! *smoczyca widowiskowo zionęła ogniem, zaczynając opadać beczką w stronę równiny*

Kiedy Athu pochłonęła już cały obiad, popatrzyła na Eragona. Carissime ułożyła się pod drzewem i zaczęła drzemać.
- Czas, by rozprostować skrzydła. - wyprostowała skrzydła i wzbiła się w powietrze. Latała teraz nad Eragonem i śpiącą Carissime.

* Eragon w tym momencie położył się nieopodal drzewa i trochę odpoczywa*

-lwica wstaje i idzie się napić-

* Eragon po chwili podchodzi do Yuko i pyta jej się* - A ty Yuko skąd jesteś?


//Nie piszemy "z kąd" tylko "skąd" ~ Cari//

*Lwica podziwiała to, co mogła zobaczyć latając. Również patrzyła na dół, wszystko wyglądało inaczej.*

*będąc tuż nad ziemią, smoczyca mocno uderzyła skrzydłami w powietrze i znów byli wysoko wśród chmur* Jesteś tam jeszcze? *spytała się żartobliwie, odwracając na moment głowę do tyłu*

* Eragon spojrzał się na Manię, która wróciła z przejażdzki na grzebiecie Tahiry*

Athu wyleciała ponad chmury i zrobiła piruet tuż nad białymi obłokami. Zleciała na dół i wylądowała obok śpiącej Cari i Eragona. Usiadła w trawie i również ułożyła się do snu.

- Tak, tak... *Powiedziała i popatrzyła na Tahirę. Uśmiechnęła się szeroko.*

*Tahira zrobiła ostatnią pętlę, a następnie skręciła w stronę drzewa i łagodnie wylądowała obok niego* Koniec przejażdżki. Mam nadzieję, że się podobało? *spytała smoczyca, kładąc się obok towarzyszy*

Athu spała. Tak samo Cari. Jednak śnił im się ten sam sen. A raczej koszmar. Śniło im się, że Tahire opętuje jakiś zły duch, potem ona niszczy całą ziemię. Obie obudziły się z wrzaskiem.

- Dzięki! *Powiedziała Mania do smoczycy. Usłyszała krzyk Cari i Athu.*
- Co się stało?

O matko, co to za krzyki?! *spojrzała pod drzewo, a pod nim siedziały przerażone Athu z Cari. Smoczyca podeszła do nich* Co się stało?

-po chwili odpowiada Eragonowi- W sumie... Urodziłam się tu, ale rodzice wzięli mnie daleko stąd, sama nie wiem gdzie, lecz tam zabili ich... Ja jedyna przeżyłam i uciekłam. Wróciłam tu, bo czuję się w tym miejscu bezpieczna.

* Eragon odpowiedział do Yuko* - A to ja o tym nie wiedziałem Yuko* rzekł i dodał* - A ja jestem, tak powiem z daleka.

//Usunęłam "ze" iż to zbędny wyraz. ~Yuko//

- Koszmar... - powiedziały obie jednocześnie. Popatrzyły na siebie ze zdziwieniem.

Jaki koszmar? Opowiedzcie nam. *przysiadła się bliżej nich i nadstawiając uszy, zamienia się w słuch*

- Tahiro, nie chcesz wiedzieć. - powiedziała Athu i popatrzyła na Carissime, a potem na Tahirę.
- Śniło mi się, że opętał Cię zły duch i spaliłaś całą Lwią Ziemię. - powiedziała Carissime.

-Mówi do Eragona- Może się przejdziemy, co ?

*Mania słuchała lwicy i gryfa. Zastanawiała się nad ich koszmarem.*

* Eragon opowiedział do Yuko*- Pewnie, jasne Yuko przecież możemy się przejść.* rzekł*

*smoczyca aż wyprostowała na opis snu lwicy i gryfa* Co? Nigdy do tego nie dopuszczę, przyrzekam Wam!

-Przechadza się po sawannie razem z Eragonem.-

*Eragon rozglądał się po sawannie i za razem patrzył na Yuko, która razem z nim szła i po chwili Eragon uśmiechnął się do Yuko*

- Mam nadzieję. *Powiedziała i uśmiechnęła się do smoczycy. Położyła się i popatrzyła w niebo.*

* Eragon po długiej chwili wraca do pozostałym i pyta się* - Co działo się bez mojej obecności tutaj? * spytał się pozostałych*

*Mania, nie odrywając oczu z nieba powiedziała:*
- W sumie to nic ciekawego. Cari i Athu opowiedziały nam swój koszmar.

* Na te otóż słowa Manii Eragon trochę nerwowo zareagował i rzekł* -Jak to nic ciekawego się nie wydarzyło, Mania...No przecież Cari i Athu mówiły wam o jakimś śnie, jaki to był ich sem...* spytał się*

- Eeem... *Zaczęła się zastanawiać ale nadal patrzyła w niebo.*
- No nie wiem...

*nad sawanną zapadła noc. Tahira leżąc obok lwów, wpatrywała się w gwiazdy. Zawsze lubiła wychodzić ze swojej jaskini by patrzeć w niebo. Poczuła się, jakby ledwo co wykluła się z jaja. Lekko się wzruszyła*

*Mania spojrzała na smoczycę.*
- Coś nie tak? *zapytała.*

*smoczyca po kryjomu łzy i jakby nigdy nic uśmiechnęła się do Manii* Nie, wszystko dobrze, kochanie. Po prostu naszło mnie na wspomnienia.

*facepalm* - Po coś to mówiła? - powiedziała Athu i spojrzała złowrogo na lwicę.
- Tahiro, przepraszam, ale to był tylko sen. Każde wielkie istoty śnią mi się w ten sposób. - powiedziała i popatrzyła ze łzami w oczach na smoczycę.

-Yuko posmutniała i podeszła do drzewa i się położyła-

*smoczyca spojrzała na Cari i się lekko uśmiechnęła. Objęła ją ogonem i przytuliła do siebie* W porządku, nic się nie stało. Po prostu obserwowanie gwiazd nasuwa mi wspomnienia, jak byłam jeszcze małym smoczkiem i oglądałam je ze swojej jaskini.

- A ja po prostu zajrzałam w jej umysł. - rzekła Athu i usiadła obok nich.
Carissime ułożyła się wygodnie przytulona do smoczycy i zasnęła.

*w pewnym momencie smoczycy zaburczało w brzuchu* Ojej... chyba jestem głodna. No ale nie mogę teraz lecieć, kiedy Cari tak słodko śpi przy moim boku.

- Spokojnie. Upoluję coś. - Athu wzbiła się w powietrze. Zobaczyła stado zebr, więc postanowiła kilka z nich upolować. Przyczaiła się gdzieś w trawie i skoczyła na jedną z zebr. Wróciła i podała ją smoczycy. - Proszę.

Dziękuję, Athu. *smoczyca zionęła ogniem, lekko przypiekając mięso* Lubię chrupkie. *zaczęła powoli jeść zebrę*

*Mania zobaczyła Yuko. Podeszła do niej.*
- Co jest? *Zapytała i uśmiechnęła się.*

-lwica podniosła się- A, nic. Nie mam z kim porozmawiać po prostu. A tak poza tym jestem Yuko. A ty ?

- Mania. *Przedstawiła się.*
- Chodź do nas! *Powiedziała, wskazując na Tahirę, Athu, Eragona i Cari.*

Em... Ok.. -nie pewnie odpowiada Manii-

*Mania uśmiechnęła się szeroko i poszła razem z lwicą do reszty towarzyszy.*

*Tahira podniosła się i przeciągnęła się* Achh.. czas się rozruszać. Lecę nad Morze Diamentowe, kto leci ze mną? *spojrzała na lekko sennych przyjaciół* Mam 4 miejsca dla dorosłych lwów i jedno dla lwiątka na ogonie.

- Jaa! *Powiedziała i uśmiechnęła się szeroko. Spojrzała na Tahirę.*

Dobrze, to w takim razie zajmij miejsce i jeszcze poczekamy na resztę. *ponownie nadstawiła lwicy swój ogon*

*Zadowolona i ciekawa morza diamentowego lwica, wskoczyła na smoczycę.*

Pocieszna jesteś, Maniu. *puściła doń oko. Rozłożyła szeroko skrzydła aby je rozgrzać*

Carissime obudziła się i przeciągła. - Co się dzieje? - ziewnęła i popatrzyła na Athu, potem na Tahirę.
- Wezmę zaspaną Cari - powiedziała Athu i delikatnie położyła ją na grzbiecie.
- A gdzie lecimy? - spytała się mała lwiczka.

Dzień dobry Cari! Lecimy nad Morze Diamentowe. Trzeba rozruszać stare kości i zmienić nieco otoczenie.

Carissime otworzyła pyszczek w celu ziewnięcia. Przytuliła się do lwiego futra Athu. Było takie miękkie.

* Eragon ucieszył się, że do nich przyszła Yuko, więc podszedł do niej i położył się obok niej i uśmiechnął się przyjaźnie do Yuko*
* Ale też był trochę smutny, że Mania, Tahira, Athu i Cari polecą nad Morze Diamentowe i go wraz z Yuko zostawią*

- Ej, a wy nie lecicie? - Athu spojrzała na Yuko i na Eragona.

* Eragon patrzył się na Yuko przez długą chwilę, ale po chwili skinął głowę na dół i powiedział* - No nie wiem Athu...*odpowiedział i dodał* - Ale ja tez nie chcę Yuko tutaj samej zostawić.* popatrzył się na Tahirę, Athu, Manię i Cari*

- No przecież może z nami polecieć. - powiedziała i lekko przewróciła oczyma. Carissime słodko spała na jej grzbiecie.

* Eragon westchnął i teraz nic nie odpowiedział do Athu i tylko mślał, czy wybrać się wraz z Manią, Cari, Athu i Tahirą nad Morze Diamentowe*

Athu popatrzyła na Eragona. Wzruszyła ramionami i przygotowała się do wystartowania.

* Eragon nagle odpowiada*- Więc dobrze... polecę z wami...* odpowiedział i wstaną, podchodzi do Athu*

- A więc wybierz transport: smocze łuski albo miękkie futro. - powiedziała i popatrzyła na lwa stojącego obok niej.

- Ja wybieram co ciebie Athu...*rzekł i wsiadł na gryfa i był gotowy do lotu nad Morze Diamentowe*

-Yuko nic nie odpowiedziała, iż bała się latać-

* Eragon spojrzał na Yuko... Ale kiedy spojrzał się na nową lwicę to jemu zrobiło jej się żal, że tutaj zostanie sama, więc zszedł z gryfa, podszedł do Yuko i powiedział do niej* - Yuko zostanę z tobą...* uśmiechnął się do Yuko*

-Yuko lekko się uśmiechnęła- Ja nie lecę, bo... Boję się latać.

- No trudno - Athu wzbiła się w powietrzę i poleciała w kierunku Morza.

* Eragon przytulił lekko Yuko i powiedział do niej* - Yuko,ja nie wiedziałem, że ty boisz się latać* powiedział do lwicy i dodał* - Więc zostanę z tobą i nie będziesz tutaj sama.* uśmiechnął się*

//Usunęłam nie potrzebne słowo. ~Yuko.

-lwica przytuliła się do Eragona. Uśmiech pojawił jej się na twarzy-

* Eragon uśmiechał się do Yuko, żeby ją trochę rozweselić i tez z nią porozmawiać i zadał jej pytanie* - Yuko, może poznamy się trochę lepiej,co?* spytał się*

To może ty opowiedz najpierw o sobie ?

-Ja...* rzekł* - No dobrze Yuko to mogę powiedzieć, że ja nie ma stałego domu, i podróżuję po całym świecie, ale moje korzenie należą do Złej Ziemi.* opowiedział i patrzył na Yuko*

Na prawdę ? -odpowiada- No to ja. Ja urodziłam się tu - na sawannie, lecz moi rodzice mnie stąd wzięli. Gdy dotarliśmy do takiego pewnego miejsca, którego nazwy nie pamiętam, zabili mych rodziców... Ale to już przeszłość. Oczywiście - wróciłam tu, bo chcę zostać w tym miejscu na zawsze. Cała moja rodzina oraz stado tu mieszkało. Lecz stado się rozpadło, przed moim urodzeniem. Ale od dziecka, nie miałam nikogo, komu mogłam to powiedzieć. Teraz wiem, że mam już jednego przyjaciela. -popatrzyła na Eragona i się do niego uśmiechnęła-

- Tak na prawdę....* Eragon przez chwilę słuchał krótkiej opowieści Yuko i odpowiedział* - No to teraz masz przyjaciela, no czyli mnie, możemy tak to ująć* rzekł i odwzajemnił uśmiech do Yuko*

-ziewa- Robi się noc, a ja śpiąca...

- To Yuko, prześpij się a posiedzę, bo mi nie chce się spać jak na razie* rzekł do Yuko i uśmiechnął się*

Dobrze... -kładzie głowę na trawie i zasypia-

* Eragon usiadł obok Yuko obserwuję okolicę co się dookoła dzieje i jak na razie było spokojnie*
* Eragon po chwili położył się obok Yuko i do niej przytula się*

-Yuko na następnego dnia się budzi-

*smoczyca spojrzała jeszcze raz na Manię siedzącą na jej grzbiecie i dała znak gryficy, by ta wystartowała* Leć przodem, ja będę się trzymała Twojego ogona.

* Eragon przywitał Yuko następnego dnia bardzo przyjaźnie* - Cześć Yuko, jak się stało?*spytał się*

Ale co się miało stać ?

- A nic Yuko, tylko przejęzyczyłem się, maiłem zapytać się, jak się spało, Yuko...* odpowiedział i uśmiechnął się do lwicy*

Aha -zaśmiała się- Spać, się spało dobrze.

* Eragon lekko się pośmiał i rzekł* - To cieszę się że dobrze tobie Yuko się spało, a może Yuko zostaniemy przyjaciółmi?* zapytał się*

Athu przejęła dowodzenie. Leciała nad drzewami, krzewami i Bóg wie jeszcze czym. Co jakiś czas spoglądała w tył.

Ok. -odpowiada-

*Tahira szybciej pomachała skrzydłami, by dogonić gryficę* Wiesz którędy lecieć?

* Eragon uśmiechnął się do Yuko i przybliżył się do niej i powiedział*- To super, że zostaniemy przyjaciółmi* uśmiechnął się*

- Tak, z grubsza wiem. - powiedziała gryfica, lecąc przed Tahirą.

*Mania trzymała się smoczycy i była bardzo ciekawa tej podróży.*
- Czy to daleko? *Zapytała.*

* Eragon siedział wraz z Yuko i patrzył się na nią i uśmiechał się*

-Yuko uśmiechnęła się do Eragona, a po chwili przytuliła się-

* Eragon przytulił do siebie Yuko i był zadowolony, że ktoś mu wreście ufa, uśmiechnął się i rzekł*- Yuko, fajna jesteś....

Dzięki.. -rumieniec-

* Eragon lekko uśmiechnął się do Yuko i rzekł spokojnym głosem* - Nie ma za  co Yuko, i tam myślę, że dogadamy się.* opatrzył na nią i później dodał* - Hm... może przejdziemy się nad wodopoju, czy wolisz tutaj zostać, Yuko?* spytał się*

Możemy się przejść -rzekła-

* Eragon uśmiechnął się i wstał, czekał na Yuko, żeby tez wstała i rzekł* - Dobrze Yuko, to chodźmy.

*Tahira odwróciła się i rzekła do Manii* To niedaleko. Musimy tylko lecieć wzdłuż Rzeki Myśli, która uchodzi do Morza Diamentowego. *skręciła lekko w prawo i po chwili byli już nad Rzeką Myśli*


// zt. na Rzekę Myśli //

No to.... Gdzie idziemy ?

- Możemy przejść się nad wodopój Yuko...* rzekł i czekał na odpowiedź lwicy*

Ok.


Dłuższe posty, proszę. ~ Tahira.

- Dobrze! *Odpowiedziała smoczycy i czekała.*

//zt.//

* Eragon czeka nadal na Yuko, żeby obok niego szła i tak czeka*

- idzie za Eragonem-

* Eragon był uśmiechnięty, kiedy Yuko szła obok niego i chciał do niej jakoś zagadać*

-Yuko z uśmiechem patrzyła się na Eragona-

* Eragon uśmiechał się do Yuko przez dłuższy czas, ale chciał coś powiedzieć ale jakoś nie mógł*

-Yuko z uśmiechem na twarzy szła koło Eragona-

//Weź wreszcie coś powiedz, bo nie mam już co pisać xD//

* Eragon szedł obok Yuko i też był uśmiechnięty i nagle powiedział* - Yuko, ty jesteś ładną lwicą, którą pierwszy raz zobaczyłem, po prostu twój kolor sierści jest taki ładny i jesteś ładną lwicą...* rzekł i czekał na odpowiedź Yuko*
//Ok, spoko już coś " Eragon" powiem w tym moja głowa //

O dziękuję... Nikt mi wcześniej tak nie mówił..

- Nie ma za  co, Yuko, to... spotykasz się z taką sobą, która tobie to powiedziała, czyli mnie że ty Yuko ładna jesteś.* odpowiedział do Yuko i lekko się uśmiechnął*

-uśmiech na twarzy- A ty jesteś fajny.

- Dzięki, Yuko, że uważasz, że ja jestem fajny. * uśmiechnął się do Yuko *

Proszę. *uśmiecha się*

-Dzięki, Yuko...* uśmiechnął się do Yuko i pobiegł nad wodopój*

*Yuuko biegła za nim*


//No i teraz nad wopój się przenosimy//

*po krótki locie, smoczyca znalazła się na bezkresnej równinie, na której od czasu do czasu pojawiała się wyspa pokryta biało-czarnymi pręgami. Tak, to były stada zebr, na które smoczyca miała ochotę. Podleciała bliżej stada, zniżając nieco wysokość. Wypatrzyła w dole parę osobników, jakby odłączonych od głownego stada. Tahira postanowiła wykorzystać tę sytuację, oraz przewagę jaką dawało jej atak z powietrza i smocza szybkość, i zaatakować zebry. Zanurkowała gwałtownie w stronę zebr i gdy była już na wysokości kilku metrów, jej szpony wbiły się tuż pod kłębem ofiary. Zwierzęta zawyły z bólu by po chwili zamilknąć całunem śmierci* Świetnie. Polowanie zakończone. Można wracać nad wodopój. *stwierdziła smoczyca po udanych łowach i wróciła w stronę sadzawki*